Van Bolivia naar Chili

Het is alweer een maand geleden dat we hier nog eens iets hebben geschreven, de tijd lijkt te vliegen hier...

Onze reis ging na Cochabamba verder naar het dorp Torotoro, vlak naast een nationaal park. Het dorp bestond uit 5 straten en niet meer dan 1000 inwoners, wij waren ook de enige toeristen. Jammer genoeg was er in Torotoro ook geen bank, waardoor we het hebben moeten doen met het geld dat we toevallig bij hadden, niet echt veel... Één daguitstap hebben we kunnen doen in het park, maar die was ook echt de moeite: dinosaurussporen, een enorme canyon, prachtige natuur, vreemde rotsformaties etc... We verlieten met pijn in het hart deze bijzondere plek die toeristen nog niet gevonden hebben om verder te trekken naar Sucre, de officiele hoofdstad van Bolivia.

Sucre was mooi: een gezellig plein met daarrond witte, koloniale gebouwen, maar voor de rest was er niks te beleven. Na 2 dagen rondhangen en niks doen zijn we dus doorgereisd naar Potosí, de hoogste stad ter wereld met meer dan 100 000 inwoners. 4000 meter hoog, en dat hebben we gevoeld... In Potosí hebben we de zilvermijnen bezocht. Met een gids je door heel kleine openingen wurmen, dieper en dieper afdalen tot in het hartje van de mijnen, waar nog steeds mensen hun kost proberen te verdienen. We hebben in de ondergrondse hitte boven ons hoofd uit mogen boren in zilveraders, we hebben vanop afstand explosies bijgewoond en we zijn opzijgesprongen in de smalle, lage gangen voor passerende wagens vol steen. Na 2 uur in de duisternis deed de zon pijn aan de ogen, maar de opluchting om eindelijk terug frisse lucht in te ademen was ook wel groot. Een ervaring om nooit te vergeten.
Met het roet nog op onze gezichten en het stof in de longen zijn we in Potosí op de bus gestapt richting Tupiza.

Tupiza is ook weer een weinig bekend dorp in het zuiden van Bolivia, en weer geheel onterecht. Op de 2de dag na aankomst waagden we ons aan een rit te paard van 5 uur. Al na 10 minuten waanden we ons in het Wilde Westen, met rode rotsen en zotte rotsformaties. Elke hoek die we omgingen wachtte er nieuwe uitzichten, allemaal even speciaal en mooi. Het enige nadeel was dat na 3 uur ons achterste het echt wel gehad had met dat hobbelen, nog 2 dagen achteraf deed zitten een beetje pijn...
In Tupiza hebben Vincent en Paulien zich ons ook weer bij ons gevoegd en zijn we samen begonnen aan een vierdaagse toer door het zuiden van Bolivia die zou eindigen op de Salar de Uyuni, de befaamde zoutvlaktes. De eerste dag viel tegen, met 8 uur in een jeep zitten zonder veel te zien. Dag 2 was één en al vulkanen, meren in alle kleuren van de regenboog, allemaal even giftig ook, en flamingo's. Tegen dan hadden we begrepen dat onze kokkin niet heel getalenteerd was en onze gids heel verlegen. Het gevolg was voor sommigen van ons nogal onaangenaam, met darmlast en overdag geen enkele wc te bekennen. Op dag 3 zagen we speciale rotsformaties, woestijnen en mummies van een beschaving die in de jaren 1200 leefden in dat gebied. Het besef kwam stilaan te komen dat onze gids wel héél weinig vertelde in vergelijking met anderen... Dag 4 brak aan, en na een nacht in een hotel volledig gemaakt van zout vertrokken we vroeg 's morgends om de zon te zien opkomen boven de zoutvlakte, vol verwachting over de geweldige dag die we zouden hebben. Nadat de gids zelf een half uur te laat was, vertrokken we eindelijk, de zon was nog net niet op. Nog geen 10 minuten was onze fantastische gids en tevens chauffeur erin geslaagd om de jeep (met 4x4), vast te rijden in de modder... We zijn zelf een paar meter het zout opgewandeld voor de zonsopgang, en hebben daarna 3 uur rustig gewacht, ontbeten en spelletjes gespeeld voor we eindelijk verder konden (de gids had zichzelf in tussentijd nog 2 keer vastgereden). Die enorme vlakte met alleen zout overal rondom was heel indrukwekkend...
Na een deel van de toer ook weer gemist te hebben door de opgelopen vertraging zette de jeep ons af in Uyuni, en we waren niet droevig de gids en kokkin te zien vertrekken...

In Uyuni hebben we een halve dag doorgebracht op het treinenkerkhof, waar een hele hoop treinen al staan te roesten sinds meer dan 80 jaar, een geweldige plek om te verkennen en rond te neuzen. De volgende dag trokken we naar Oruro om van daaruit de bus te nemen de grens over, naar Iquique.

Bolivia is een prachtig land, met indrukwekkende natuur, maar we waren alle vier blij om er te vertrekken. De Bolivianen zijn tot nu toe het meest onvriendelijke volk dat we zijn tegengekomen, zelfs een glimlach kan er amper af... Daarboven komt dat ze nooit wisselgeld hebben, zelfs niet voor een halve euro, dat hun muziek dodelijk irritant is en dat hun lijfgeur allesbehalve aangenaam is. Neem daar nog bij dat ze coca kauwen tegen de sterren op en plassen in het midden van de straat, en je kan begrijpen waarom we enthousiast waren om Chili binnen te gaan...
De laatste Boliviaanse busrit bewees weer de onbekwaamheid van de Bolivianen toen we uren in panne stonden op amper 10km van de plaats waar we vertrokken waren. Verdeeld over andere bussen konden we dan eindelijk Chili binnengaan, een wereld van verschil net Bolivia...

We zijn aangekomen in Iquique en paar dagen geleden, waar de Jorre al op ons wachtte, un zijn we dus met 5. De laatste dagen hebben we niet veel gedaan: hele lekkere Argentijnse steak gegeten, op het strand in de hete zon gelegen (Yana heeft letterlijk haar gat verbrand), geluierd in het hostel etc... Vandaag zijn we nog een verlaten dorp gaan bezoeken dat dateert uit 1960, met alles nog volledig intact.
Vanavond hebben we een bus naar San Pedro de Atacama, in het hartje van de Atacamawoestijn!

Groetjes vanuit Chili, een duur land, maar waar de auto's voor je stoppen en de mensen naar je lachen, wat een opluchting...