Van in de woestijn tot tussen de gletsjers...

We zijn weer een maand en 3000km verder en buiten de geweldige verschillen in het landschap, is het klimaat ook volledig veranderd...

Vanuit Iquique namen Yana,Vincent, Paulien, Jorre en ikzelf een bus naar San Pedro de Atacama. Een gezellig dorpje in het midden van de Atacama-woestijn. We wilden graag de droogste plek op Aarde bezoeken, maar aangezien we genoeg hadden van al de georganiseerde tours besloten we om een fiets te huren en zelf op ontdekkingstocht te gaan. Gewapend met een drinkbus en zonnecrème trokken we de stoffige vlakte in. We merkten al snel dat we beter ook een parasol hadden meegenomen... De Atacama-woestijn is niet alleen de droogste plek ter wereld, maar het is er begot ook heel heet! Vincent en ikzelf hadden het foute plan om er ook nog eens een snowboard te huren om te gaan zandboarden in de duinen. We zijn 1 keer met dat zware ding de duin opgeklommen om vast te stellen dar naar beneden gaan niet echt de moeite is, dus hebben we het verder maar zo gelaten. Een pintje drinken in de schaduw was een beter plan...

Toen we genoeg zand gezien hadden besloten we om weer de bergen in te trekken en een nationaal park te gaan bezoeken. We huurden een (rode) 4x4 en trokken weer de Andes in. We reden door de bergen, over hoogvlaktes, staken riviertjes over en verdwaalden bijna in the middle of nowhere... (Ja, de 4x4 heeft zijn werk gehad...) Elke avond zochten we weer een mooi plaatsje om onze tent op te zetten en te genieten van een zalig kampvuurtje. Op deze manier trokken we steeds zuidelijker tot in Santiago waar er nog bezoek op ons wachtte...

Toen we stinkend naar vuur en met ongewassen haren aan de luchthaven van Santiago aankwamen, stonden Simon en Sam ons al op te wachten. We wisselden onze (intussen bruine) 4x4 in voor een minibusje en reden met z'n zevenen verder. We brachten een nacht door in een hostel in Valparaiso (want een douche konden we wel gebruiken) en nadien trokken we verder naar het zuiden.

We reden door de wijnstreek, dus moesten we die marchandise toch eens aan en grondige inspectie onderwerpen! En het is zeker goedgekeurd... We zijn ook nog voor een aantal dagen de wildernis ingetrokken en weer wild gaan kamperen. De vrijheid die je hebt is echt onbetaalbaar... In Pucón lieten we onze auto even aan de kant staan en klommen we met z'n allen in een raft om de rivier te leren kennen. De rivier mocht gerust nog wat wilder zijn, maar we hebben ons toch heel goed geamuseerd. Onze reis ging nog zuidelijker en toen we in Puerto Varas waren, schoot van de zon in Iquique helemaal niets meer over. Grijs weer met redelijk veel regen... Sam en Simon wilden nog wat genieten van de zon en het strand en dus besloten ze om weer naar het noorden te rijden. Vincent, Paulien en Jorre reden mee, maar voor ze vertrokken hebben we heel het hostel nog eens goed laten zien (en horen) dat we echte Belgen zijn!

Na een zware nacht splitsten onze wegen dus weer. Yana en ikzelf reisden door naar Chiloë. Dat is een eiland in het zuiden van Chili. Het is hier ongelooflijk prachtig. Heel het eiland staat vol mooie, groene heuvels die uitkomen op het strand. Om te zonnen is het hier wel wat te koud, maar om het scheepswrak op het strand van Chepú te onderzoeken is het weer wel goed. Wel zorgen dat je er niet meer op staat als de vloed opkomt... Op dit moment zit ik met Yana in Quellon. In dit stadje eindigt de Panamerican Highway, dus gaan we verder over de zee nog zuidelijker, richting de bossen, meren en gletsjers van Patagonië...

Groetjes van op het eiland waar je de vier seizoenen in 1 dag kan meemaken!