Ons laatste blogberichtje...

Vanuit Quito trokken we naar Puerto Lopez, een dorpje aan de Stille Oceaan. Daar stapten we met een aantal andere toeristen in een bootje om walvissen te gaan zoeken... De walvissen hadden er duidelijk zin in, elke paar minuten zagen we een enorme rug met rugvin bovenkomen gevolgd door een even indrukwekkende staart. Op het einde, toen we met ons tweetjes op het dak van de serieus wiebelende boot mochten gaan zitten, zagen we zelfs een groep van 4 of 5 walvissen die water meters in de lucht spoten, prachtig!
In het dorpje leerden we een andere Belg kennen en brachten we de rest van onze dagen door op het strand, met de slackline en een boek. Die Belg wist ons ook te vertellen dat de zee daar 's nachts blauw fluoriscerend oplichtte als je erin ging zwemmen. Wij dachten dat dat eerder te maken zal hebben gehad met de alcohol die hij misschien toen in zijn systeem had, maar besloten het toch te testen. En ja hoor, als je rondbewoog in het water verschenen er rondom je duizenden fluoriscerend blauwe punten, zodat het net leek of de zee verlicht werd, heel speciaal!! Achteraf hebben we gevonden op het internet dat dat komt door een speciaal soort plankton...

We reisden na een paar rustige dagen verder naar Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Een relatief aangename, koloniale stad met een lange mooie dijk (ook aan de Stille Oceaan). Maar de goesting om de bergen in te trekken won het van de steden, dus trokken we na nog een kort bezoekje aan Cuenca weer naar Peru, waar we na 2 vermoeiende dagen en nachten onderweg aankwamen in Huaraz.

Huaraz ligt tussen 3 gebergtes. Wij besloten het meest toeristische daarvan, de Cordillera Blanca, over te slaan en een trek te gaan doen in het Huayhuash-gebergte. Met een (achteraf gezien) slechte kaart en vol goede moed vertrokken we op onze tocht. Nog niet goed gewend aan de hoogte vertrokken we op 3300 meter met een klim van meteen 1 kilometer tot Yana al volledig uitgeput op de pas van 4300m aankwam. Als we verwacht hadden dat het daarna allemaal bergaf zou gaan, hadden we pech. De weg bleef kilometers lang stijgen en dalen. We wisten dat er een kampplaats zou zijn ergens langs een meer, maar dat meer kwam maar niet in zicht... Toen het bijna donker was en we al een achttal uur bijna ononderbroken waren aan het wandelen (de schaal op onze kaart klopte niet), kwamen we een oude, ladderzatte man tegen die ons vertelde dat de kampplaats nog heel ver weg was, maar dat we voor zijn huis (hutje van modder en stro) onze tent wel mochten opzetten. We waren uitgeput, dus besloten we dat maar te doen. We kropen snel onze tent in, maar op veel rust konden we die nacht niet rekenen... Onze tent stond niet op een vlak stuk grond en helde dus af, het vroor 's nachts, de zatte man besloot de hele nacht liedjes te zingen en naar niemand in het speciaal te roepen en tot overmaat van ramp had hij een hond die de godganse nacht stond te blaffen naast onze tent.

We hadden amper een oog dichtgedaan, dus we besloten om een rustdagje in te lassen. We besloten naar de andere kant van het meer te wandelen en daar onze tent op te zetten. Zo'n 2 minuten nadat we vertrokken waren bij de zatte man (die intussen met zijn schapen was vertrokken) zagen we het meer en de camping... Even later waren we aan de andere kant en maakten we het ons gemakkelijk, Yana las een boek en Kenneth haalde zijn visgerief boven. Die avond hingen er 2 vissen te braden boven het kampvuur, allebei voor Kenneth, Yana is niet zo'n grote visfan...

Toen we de volgende ochtend wakker werden op onze prachtige kampplaats (tussen 5000m hoge bergen, met aan de ene kant een meer en aan de andere kant een spektaculaire besneeuwde bergketen met een enorme gletsjer), bleek dat de vis Kenneth toch niet zo goed bevallen was, hij was ziek... Weer een pas gaan oversteken was geen optie, dus besloten we nog een dagje op onze kampplaats te blijven.

Nog een dag later was Kenneth weer helemaal gerecupereerd en begonnen we dus weer aan een steile klim. We klommen tot een hoogte van 4800m om daar een pas over te steken. Net over de pas begon het te sneeuwen. De sneeuw werd regen naarmate we afdaalden en we werden nat. Na een tweetal uur wandelen hadden we een dorp moeten tegenkomen vanwaaruit we een bus terug konden pakken. Na een tweetal uur wandelen kwamen we echter geen dorp tegen, maar het doodlopende einde van een pad, nog steeds hoog in de bergen... We zagen de weg vele meters onder ons liggen, maar van het pad was geen spoor meer... Wadend door de planten zochten we onze weg naar beneden. Nog natter en vermoeid kwamen we dan eindelijk aan bij de weg, waar we besloten om die bergafwaarts te volgen tot aan het volgende dorp (volgens onze slechte kaart niet zo ver weg meer). We kwamen een aantal mensen tegen die ons allemaal wisten te vertellen dat de laatste bus net 5 minuten daarvoor gepasseerd was, dat we pech hadden en nog een uur of 2 zouden moeten wandelen voor we een dorp tegen zouden komen. Ze hadden gelijk op beide vlakken. Toen we tijdens onze tocht opeens een overzicht kregen over de vallei, zagen we de bus een paar honderd meter verder rijden... En dat dorp bereikten we pas na 2 uur, net voor het donker werd... Daar werden we gelukkig hartig ontvangen door Kitty, de hele lieve eigenares van een hostel. Na weeral een dag van meer dan 8 uur bijna ononderbroken wandelen, waren we blij toen Kitty voorstelde voor ons te koken. Na het avondeten kropen we doodmoe in bed, Yana met blaren ter grootte van een euromunt.

De volgende ochtend genoten we met stijve spieren van de zon terwijl we wachtten op een bus die ons naar Huaraz terug zou brengen. Daar brachten we nog 2 dagen door en namen een nachtbus naar Lima, onze allerlaatste bus op deze reis! Nu zitten we met kleine oogjes heel vroeg 's morgends in een hostel in Lima. We hebben nog een paar dagen om de stad te verkennen voor we weer naar huis vliegen...

Laatste groetjes vanuit het continent waar we zoveel gezien en gedaan hebben, waar we een deel van ons hart zijn verloren, maar waar nog zoveel te ontdekken valt...

Tot snel!!

Kenneth en Yana